Sandokai – Eenheid en verscheidenheid gaan in elkaar op
Het wezen van India’s grootste wijze
vloeide van hart tot ziel van west naar oost.
Voor mensen zijn er scherpe en trage geesten
maar de Weg kent geen noordelijke en zuidelijke meesters.
De bron kan gekend worden in het licht van gewaarzijn,
Zijstromen verspreiden zich onherkenbaar in het duister.
Aan verschijningsvormen vasthouden is verwarring
maar in eenheid opgaan is nog geen verlichting.
Alle waarneembare dingen zijn met elkaar verbonden
en ook niet verbonden.
Wederzijds afhankelijk en onderling verweven
staan ze toch in unieke eigenheid op zichzelf.
Zodra er vorm verschijnt is er variatie in beeld en materiaal;
Is er geluid, dan is het aangenaam of onprettig.
Duister is een woord voor waar goed en matig zijn verenigd,
licht drukt uit waar helder en onduidelijk goed zijn te onderscheiden.
De vier elementen hernemen hun eigen natuur,
net als een kind zich altijd weer wendt tot de moeder.
Vuur verwarmt, wind beweegt, water maakt nat, aarde klont samen.
Ogen zien (vormen), oren horen (geluiden), de neus ruikt geuren
en de tong onderscheidt zure en zoute smaak.
Zo komt bij ieder verschijnsel
het blad voort afhankelijk van de wortel.
Begin en einde gaan noodzakelijkerwijs terug tot de bron;
‘hooggeplaatst’ en ‘ordinair’ hebben elk hun eigen uitdrukkingsvorm.
Midden in het heldere licht is er duisternis,
maar zie dit niet als enkel duisternis.
Midden in het duister is er helder licht,
maar beschouw het niet als uitsluitend licht.
Helder licht en duisternis werken als een paar,
net als de voorste en achterste voet bij het lopen.
Alles dat verschijnt heeft een unieke waarde
bepaald door functie en situatie;
Verschijningsvormen gaan samen
zoals een deksel met een doos.
de bron is precies daar waar iets verschijnt,
zoals een pijl een andere treft midden in de lucht.
Als je deze woorden hoort, begrijp waar naar ze wijzen
en maak er geen maatstaf van.
Als je de weg onder je voeten niet ziet,
hoe kan je dan weten waar het pad ligt om te lopen?
Voortgaan op de Weg laat ver en dichtbij vervagen,
verwarring creëert de bergen en rivieren die je weg versperren.
Dit is mijn advies voor wie zoekt naar diepe waarheid:
Verspil geen (lichte of donkere) tijd!
Auteur: Shitou Xijian (700 – 790), (Japans: Sekito Kisen)
Origineel: Sōtō Shū Shokyō Yōshū. Tōkyō 1984. Verzamelde soetra's van de Sōtō school. Deze harmonica-editie heeft geen paginanummers.
Vertaler (Japans - Nederlands): Eerw. Meester Hakuun Barnhard
Corrector: Nanette Idzerda
© Hakuun Barnhard
