Gewoon zijn, zijn we niet gewend. We hebben geleerd om te doen, om aan te pakken. Op allerlei manieren, met allerlei methoden. We passen alle trucs toe die we kennen om maar met Zen te slagen. We doen Zen precies als alle andere dingen die we doen, want we doen het met wat we hebben geleerd en zo lopen we tegen een muur op. Weerstand houdt de deksel op de pot; bovendien blijf je gefixeerd op de veranderlijke vormen van het tijdelijke. Je blijft bezig met je eigen wil. De Zenmeesters zeggen niet voor niets: “Gooi alles weg, ledig je glas want in een vol glas kan je niets meer gieten, zelfs geen leegte.”

“Is er niet iets om de geest stil te maken? Helpt een mantra niet? Of een visualisatie? Of gewoon mijn inspanning?”. Rumoer onderdrukken brengt een grote spanning teweeg. Het lawaai laten zijn wat het is, vertrouwen in wat je bent, dat onthult de stilte. Lawaai kan geen kwaad als je het met rust laat. Sla het gewoon gade. Je bènt niet het lawaai.

Wie het bestaan en de aard van de dingen waarneemt en er niet door beroerd wordt, is vrij. Maar als je er op reageert neem je ze serieus. Zo maak je vormen substantieel en dat ‘doen’ produceert hartzeer. Wie zo op de uiterlijke verschijningsvorm van dingen let, blijft gebonden aan de vormen van het bestaan. Als je stil gewaar bent, leiden vormen niet tot reactie, gebeurtenissen niet tot ongerustheid. Dan is er geen hartzeer en geen hartzeer hebben betekent ‘vrij zijn’. Er is geen andere vrijheid.